Door het oog van de camera
Esther van Schie is predikant met een bijzondere opdracht en werkt onder migranten met name op het vlak van geloofs- en levensvragen staat zij namens de Protestantse kerk in Nederland migranten bij op het gebied van ‘geloofsinburgering’. Elke week schrift zij een blog op de Facebook pagina van stichting geloofsinburgering zo ook de onderstaande.
‘Op de kop af 25 minuten, dat gaat hem niet worden.’ Mijn cameravrouw is onverbiddelijk. ‘Kan je het nog een keer doen?’ Blij ben ik er niet mee, maar ze heeft wel een punt. ‘Even wachten hoor.’ Ik knijp mijn ogen samen en voel de rimpel op mijn neus verschijnen als ik me probeer te concentreren op de lijn van mijn verhaal en waar het dan korter moet.
Veel medelijden heeft ze niet vandaag. Het is ook koud op deze overigens prachtige opname locatie aan de rand van het water. ‘Dat is toch niet zo moeilijk?’ vraagt ze. ‘De kern is toch, eh…? ‘ ‘eh…?’ Tja, het vraagt nieuwe skills, dat preken voor de camera, zeker voor een doelgroep waarbij Nederlands niet de eerste taal is. Een duidelijke kern. Korter, meer uit je hoofd preken, je aanpassen aan de mens voor het scherm die niet zo’n lange spanningsboog heeft. En al je luisteraars zitten samen in dat zwarte oog van de webcam, waar je de hele preek vriendelijk naar probeert te lachen en dat op zijn beurt geheimenisvol en gluiperig terug gluurt.
Het zwarte oog is onverbiddelijk. Het vereeuwigt iedere 'slip of the tongue', ieder flauw grapje dat je beter niet had kunnen maken, iedere theologische dwarsstraat waar je nog niet helemaal zeker van was. Niet alleen dat, feilloos tekent het ook de staat van je kapsel op en, o lieve help, dat vetrolletje is linksonder ook nog in beeld. Het is maar goed dat in de meeste preken de genade van God de kern vormt (dat verklap ik dan bij deze maar aan mijn cameravrouw…). Dat is een prima boodschap voor de kijker met een korte spanningsboog. En het relativeert fijn. De genadeloosheid van het zwarte oog stelt ten opzichte van de genade van God tenslotte weinig voor.