Eva Nahuis in de ‘Jungle van Duinkerke’
Afgelopen weekeinde was het zo ver! Nieuwerkerkse Eva Nahuis vertrok naar de jungle van Duinkerke namens de #standbyyoufoundation. Deze stichting organiseert missies naar Duinkerke waar in de bossen 500 tot 600 vluchtelingen leven. Deze missies duren van vrijdagochtend tot zondagavond en vinden één keer per maand plaats. Duinkerke ligt in Frankrijk, net over de grens van België. In deze bossen, ook wel de ‘Jungle van Duinkerke’ genoemd, leven nu vluchtelingen uit: Syriërs, Iraniërs, Irakezen, Koerden, Afrikanen, Afghanen en Pakistanen.
De vluchtelingen wachten op de uitslag van hun asielaanvraag in Frankrijk, hebben familie in Engeland of zijn uitgeprocedeerd. Vooral in het weekend komen er vrijwilligers naar deze jungle om de mensen te helpen. De overheid doet niets. Sterker nog, de CRS (Franse ME) verbiedt vrijwilligers soms de toegang en vernielt regelmatig tenten en slaapzakken.
Eva: “Op vrijdagavond kwamen wij aan in ons hotel, en op zaterdagochtend vertrokken we naar het kamp. Toen we aankwamen, stond er een grote groep bewoners op ons te wachten. Het viel mij direct op hoe dankbaar en behulpzaam iedereen was. Binnen no time stonden alle tafels klaar, waren de pannen afgewassen en waren we klaar om te starten. En dat allemaal dankzij een paar sterke mannen die ons hielpen! We hebben duizend broodjes hamburger uitgedeeld voor de lunch, en de volgende dag platbrood met gebakken ei als ontbijt. Verder hebben we shirts, boxers, sokken, warme dekens, en heel veel schoenen uitgedeeld. Alles was veel te snel op. Zo verdrietig om ‘’nee’’ te moeten zeggen tegen al die wachtende mensen. Iedereen heeft het zo hard nodig.”
Regelmatig valt de Franse politie vroeg in de morgen het kamp binnen als iedereen nog slaapt. Ze snijden dan de tenten kapot terwijl de mensen, (ook kinderen) er nog inliggen. Vervolgens maken ze de weinige spullen die de vluchtelingen nog hebben, ook kapot. Ze lopen er overheen, springen erop, scheuren zakken met eten open etc. Ze doen er alles aan om de vluchtelingen te ontmoedigen om hier te blijven. Maar de vluchtelingen kunnen nergens heen? Dus staan ze de volgende dag weer in de rij in de hoop dat ze eten, een warme deken en wat kleding kunnen krijgen.
Eva: “Ik heb met een aantal mensen gesproken, heb wel 1000 keer dankjewel gehoord Iedere vluchteling heeft zijn eigen verhaal. Ik denk aan de jongen die ons de hele middag heeft geholpen met broodjes hamburger maken en uit te delen. Zondagavond zou hij zijn eerste poging wagen om naar Engeland te varen. Met stralende ogen zei hij: The UK is great, right? Ik kreeg het niet over mijn hart om hem te vertellen dat ze in Engeland ook niet op hem zitten te wachten dat de Engelsen zelfs zullen proberen om zijn bootje terug te duwen met een grote stok en golven die hem de verkeerde kant op laten varen.. De zogeheten ‘push backs’. Ik hoop dat het hem is gelukt om veilig in Engeland te komen en dat hij een plekje zal vinden waar hij welkom is.
Ook denk ik aan de jongen die was gestoken en ernstig gewond op het kamp lag. Het duurde erg lang voordat de ambulance kwam. Normaal gesproken komt de ambulance helemaal niet in het kamp, dus eigenlijk heeft hij nog geluk gehad. Ik hoop dat hij het overleeft. En dan de jongen die probeerde naar Engeland te varen, maar door de politie is gepakt. Hij is al zijn spullen kwijt, ook zijn medicatie. Hierdoor heeft hij al een paar dagen niet kunnen eten. Hopelijk heeft de dokter hem vandaag kunnen helpen in het kamp.
Ten slotte is daar Nasar met zijn vrouw en 2 kinderen. Ze zijn al 5 jaar onderweg, op zoek naar een veilige plek om te wonen. Uiteindelijk zijn ze hier in de Jungle terecht gekomen. Hij vroeg of wij voor hem wilden bidden. Natuurlijk wilden wij dat! Dus we hebben met elkaar gebeden en hem kunnen bemoedigen. Toen werd het voor ons tijd om afscheid te nemen en terug te gaan. Nasar keek ons diep in gedachten na.
Wij gingen naar ons schone huis, hij bleef met zijn gezin achter in de jungle een plek waar geen douches en toiletten zijn, waar het stoffig is en stinkt. Maar ook een plek waar de mensen die er wonen er met elkaar het beste van proberen te maken. Ik hoop dat Nasar en zijn gezin veilig aan zullen komen in Engeland, een plek zullen vinden waar ze kunnen wonen, waar hun kinderen weer kind mogen zijn en naar school kunnen gaan.”
In gedachten is Eva bij hen, hoopt en bid voor de bewoners van de Jungle. Zij heeft deze mensen in haar hart gesloten en hoopt dan ook snel terug te kunnen keren om opnieuw te helpen.