Spanjereis door de Nieuwerkerkse parochiaan Irene Vasterman
Het idee om te overwinteren in Spanje ontstond nadat ik een paar opeenvolgende jaren in december ziek was geworden. Ik wilde daarom de druk van de decembermaand ontlopen, liefst in een zachter klimaat. Tijdens een logeerpartij bij familie ontstond het plan om naar Cádiz te reizen. Zij gaan daar ieder jaar een paar maanden overwinteren en vertelden mooie verhalen over de stad en omgeving. Ik wilde niemand tot last zijn, maar het voelde veilig om familie in dezelfde stad te weten. Immers, ik was al 11 jaar niet alléén naar het buitenland gereisd. Langzaam werden de contouren van het plan duidelijker. Eén van de voorwaarden was dat het over land haalbaar moest zijn. Ik vlieg niet (meer) omdat ik mijn oren niet kan ‘klaren’ en besloten had die pijn nóóit meer te willen meemaken. De Flixbus was dus het beste vervoer, niet duur en tevens goed voor mijn ecologische voetprint. Bijkomend voordeel is dat je onderweg veel meer ziet dan alleen de binnenkant van een vliegtuig. Dorpen, steden en de landschappen trekken aan je voorbij terwijl je lekker naar een luisterboek zit te luisteren.
Ik vond het allemaal nog steeds heel erg eng en heb er slapeloze nachten van gehad. Maar de enige manier om uit te vinden of het zou lukken, was dóórzetten. Ik ben daar niet altijd goed in, maar het alternatief was misschien weer ziek worden van alle drukte in december. Het doorzetten kwam vooral door het idee dat ik op mijn 80e niet achterom wil kijken en enorme spijt hebben dat ik het niet minstens had geprobéérd! Ik had de tijd, ben redelijk gezond, kan nog best logisch (en vooral oplossend) denken, dus bleef ik voorbereidingen treffen (met in mijn achterhoofd dat ik tot 13 november het geboekte appartement nog kosteloos kon annuleren). ’s Nachts wakker worden en denken ‘Waar begin ik aan!?’ Toen de Flixbus was geboekt (na 13 november) werd vooral dóórzetten de leefregel. Naast doorzetten ontdekte ik moed – wil – geloof – en vertrouwen (in mezelf).
De start was Rotterdam. De Flixbus heeft een lijn via o.a. Antwerpen en Parijs naar Madrid. Daar kon ik een rechtstreekse trein naar Cádiz nemen.
De heenreis met Flixbus en trein duurde ± 35 uren (inclusief stops en transfers). Na Cádiz zou ik via Sevilla en Madrid terugreizen. In Madrid bleek het 3°C te zijn. Zodoende kwam het idee om langs de Spaanse kust - via Malaga, Almeria - naar vrienden in Albox te reizen. Het laatste traject werd Valencia en Barcelona. In 3 steden heb ik een high-lights fietstocht gemaakt met een gids. Regelmatig trok ik er ook alleen op uit naar talloze kerken en andere bijzondere plekken. Spanje is ongeveer 12x groter dan Nederland (oppervlakte van 505.990 km²) maar ik heb niet het gevoel gehad in zo'n groot land te reizen. Iedere keer ben je toch die ene kleine persoon in steden en dorpen. En juist in het kleine en het alleen zijn kon ik mezelf het beste terugvinden.
De terugweg met de Flixbus duurde ± 25 uren tot Antwerpen. Verder naar huis bij Justin in de auto en onderweg de eerste verhalen uitgewisseld. Heerlijk om hem weer te zien na 7 weken. En fijn om bij te praten en te vertellen hoe spannend ik het had gevonden. Het is allemaal goed gegaan en ik merk nu dat ik veel meer durf. En toen zei Justin iets waarmee hij eigenlijk de hele reis en mijn hele avontuur compact samenvatte: "Ja mam, het is niet dat je teveel vrijwilligerswerk deed en moe was maar vooral ook na een burn-out dat je twijfelde aan jezelf en aan alles wat voorbij komt. Het is heel erg goed dat je dat nu opnieuw durfde te doen. Ik heb vrienden die nu in een burn-out zitten en die niet meer vertrouwen op hun hoofd en handelen... maar jij hebt doorgezet !" Met deze wijze woorden van mijn zoon sluit ik af.
