Ds. Laura Nagelkerke ‘onderweg naar Pasen
Ds. Nagelkerke werd op zondag 28 augustus bevestigt in de Ringvaartkerk in Nieuwerkerk a/d IJssel en zij opent de nieuwe Over en Weer met een overweging over Pasen.
Om bij stil te staan Hij ging de weg zo eenzaam tot in Jeruzalem.
Geen vriend kon langer meegaan, geen mens hield nog de wacht met Hem Hij ging die weg voor hen,
Hij deed dit ook voor hen. (LB 560, vers 1)
Deze maand gaan we met elkaar onderweg naar Pasen. Vanuit de landelijke kerk wordt ons als thema dit jaar aangereikt: Uit liefde voor jou. Een breed, maar tegelijk heel persoonlijk thema. Bij mij schoot direct lied 560 uit ons liedboek te binnen. Nu kun je de gedachte dat Jezus ook voor ons stierf snel misverstaan. Alsof God een soort genoegdoening nodig zou hebben voor alles wat mensen misdoen. Ik geloof dat genade iets anders behelst. Namelijk dat Jezus ons heel concreet laat zien, tot welke diepte Gods liefde gaat. Namelijk tot in de diepste diepte van ons menselijke bestaan. En ik vind het steeds weer opnieuw ontroerend en indringend om daar met elkaar in de 40‐dagentijd bewust bij stil te staan.
Tomáš Halík schrijft hier waardevol over in zijn boek: Raak de wonden aan. Hij schrijft daarin over zijn naamgenoot uit het evangelie. Ten onrechte vaak gezien als de grote twijfelaar en de ongelovige. Thomas krijgt van Jezus de opdracht zijn wonden aan te raken. Waarom? Juist omdat zo duidelijk wordt dat met de opstanding het lijden van Goede Vrijdag niet als sneeuw voor de zon is verdwenen. Sterker nog, dat we het een niet zonder het ander kunnen gedenken en vieren. God laat zich daar vinden waar de wonden letterlijk en figuurlijk aan te raken zijn. Niet als degene die het even oplost, niet als een magische tovenaar, maar als Degene die naast je blijft en mee deelt in alles wat deze wereld in zich bergt en daardoorheen met jou een weg baant. Ik citeer even een kort stukje uit het boek: Werd de apostel Tomas bij het zien van de opgestane echt in één keer van al zijn twijfels bevrijd – of liet Jezus hem – via Zijn wonden – juist de enige plaats zien waar zoekers en twijfelaas werkelijk God kunnen aanraken? Deze gedachte kwam bij Halík op bij een bezoek aan een weeshuis in Madras, dat diepe indruk op hem maakte. Ik citeer opnieuw een paar zinnen: Opeens ging het verhaal van de apostel Tomas, dat ik tijdens de ochtendmis bij het graf van de ‘patroonheilige van de twijfelaars’ uit het evangelie van Johannes had gelezen, opnieuw voor me open.
Jezus vereenzelvigde zich met alle kleinen en lijdenden – dus zijn alle pijnlijke wonden en alle leed van de wereld en de mensheid Christus’ wonden. In Christus geloven, ‘mijn Heer, Mijn God!´ mogen roepen – dat kan ik alleen als ik deze wonden van hem aanraak, deze wonden waar onze wereld nu vol van is. Anders roep ik slechts zinloos en tevergeefs: ‘Heer, Heer!’ Daarmee is Thomas misschien wel meer dan de twijfelaar, die het voor zich moest zien en moest kunnen vastpakken. Misschien moest hem wel eerst duidelijk worden, dat de opstanding niet een gemakkelijk happy end is, dat het kruis van zijn kracht berooft. Pijn en leed zijn niet zomaar vergeten. Twijfels en vragen zijn niet zomaar verdwenen. Maar een God die in Jezus, zonder enige terughoudendheid, alle hoogten en diepten van ons bestaan deelt, dat is uniek en wonder‐ lijk als je kijkt naar welk ander godendom of religieus denken ook. Onderweg naar Pasen gaat Thomas dit keer met me mee. Misschien heeft hij wel als eerste werkelijk begrepen waar het met de opstanding over gaat.