Ds. Nagelkerke ‘Geduld met God’
Ds. Nagelkerke, predikant in De Ringvaartkerk in Nieuwerkerk a/d IJssel opent de nieuwe Over en Weer met een overweging over het geduld hebben met God.
Ik zag eens op de muur van een Praags metrostation staan: ‘Jezus is het antwoord!’, een leus die daar waarschijnlijk was aangebracht door iemand die net van een hooggestemde evangelicale bijeenkomst kwam. Iemand anders had er een rake aanvulling bij geschreven: ‘en wat was de vraag?’
Geduld met God. Een treffende anekdote die me raakte toen ik haar deze zomer weer eens onder ogen kreeg. Als het gaat om geloven met handen en voeten (ons jaarthema), gaat het hier denk ik ook over. Hoe spreek je hoopvol over God en geloof, terwijl je tegelijk je twijfels en vragen en die van de ander serieus neemt? Dat is voor ons geloof en voor ons kerk‐zijn op het moment een zeer relevante inhoudelijke vraag. Thomas Halík probeert een weg te schetsen tussen een te dogmatische manier van geloven en radicaal atheïsme in. Een weg van gerijpt geloof dat weet heeft van donker en licht, van twijfels en vertrouwen. Een weg die verbinding zoekt voorbij de bestaande kaders. Bij hem vooral geladen door de wijsheid uit de christelijke mystiek, die weet heeft van Gods ver‐ borgen aanwezigheid. Hij houdt zijn lezers daarbij in dit boek het beeld van Zacheüs voor. Wel‐ varend, maar toch aan de rand. Zoekend, voorzichtig vanuit zijn veilige boom observerend. Niet vooraan bij Jezus’ bewonderaars. Maar wel nieuwsgierig. Herkennen we de Zacheüs in onszelf? Zien we de Zacheüssen van onze tijd?
Laten we die zoekers en twijfelaars centraal zetten in ons gelovig denken en spreken en ons kerk‐zijn, stelt Halík. Ik voel wel veel voor die derde weg, dat zult u begrijpen. Want ik denk dat er meer van die wat afwachtende voorzichtig zoekende Zacheüs in ieder van ons zit dan we weleens willen weten. Ons geloof hoeft niet te verbrokkelen als we de vaak zeer oprechte vragen van anderen en van onszelf toelaten. Die angst mogen we loslaten. We hoeven ook niet God en geloof vaarwel te zeggen, omdat we vragen en twijfels kennen en het regelmatig heus niet zeker weten. Onze gezamenlijke weg van geloven verdiept juist als we met elkaar door eerlijke vragen heen durven gaan en ze samen uithouden. Daar komen mensen juist voor over de drempel, merk ik keer op keer! Juist dan wordt het gesprek interessant! Mensen hopen op een plek waar niet zomaar een antwoord klaarligt, maar waar hun vragen serieus worden genomen. En nee, dat is niet leeftijd‐ gebonden. Dat geldt voor iedereen die we op welke manier dan ook in onze geloofsgemeen‐ schap verwelkomen. Van de 4‐jarige vraag graag tot de tachtiger die de balans van zijn/haar leven opmaakt. Geloven met handen en voeten is geloven, denken en ervaren met elkaar verbinden. Hoofd, hart en handen met elkaar proberen te rijmen. Eerlijk en oprecht, in alle toonaarden. Het betekent dat wie zegt te geloven en te hopen ook weet heeft van Gods verborgenheid. Wie weet heeft van vertrouwen kent ook twijfel en durft die aan te zien. Soms, nee, vaak begint een antwoord misschien wel met de vraag echt durven uithouden. Zo kom je samen al zoekend soms zomaar een glimp van het Koninkrijk op het spoor