Lijdensweg
Annemiek Bomhof-Vrij, ouderenpastor in de Capelse Dorpskerk schreef onderstaande overweging voor het kerknieuws van de protestanse kerken in Capelle a.d IJssel.
Op weg naar Pasen leven we in de lijdenstijd. Om ons heen woedt de wereld: oorlog, aardbeving, orkanen. In onze eigen kleine wereld merken we er ook van: zieke mensen, spanning, moeiten, verdriet om verlies, machteloze boosheid om onrecht wat leed teweegbrengt. Op weg naar Goede Vrijdag en Pasen, zien we dat de mens-geworden Jezus de aardse gebrokenheid ook ervaren heeft. In Johannes 11 staat dat Jezus huilt bij het graf van Lazarus. Samen met Martha en Maria deelt hij het verdriet. Zonder afstand. En in het verdriet komen de vragen: waarom, als... dan... had het niet anders gekund? Vragen die wezenlijk onderdeel zijn van verdriet. En waar geen antwoord op komt. De dood, het gebrokene, hoort niet bij het leven zoals dat bedoeld was toen God zag dat zijn schepping goed was. We hebben er op aarde nu wel mee van doen, de mensheid nam de regie in eigen hand. In Johannes 11 worden deze vragen aan Jezus gesteld.
Martha gelooft en wil begrijpen. Het antwoord van Jezus draait de vragen om. Martha gelooft in opstanding uit de dood op de laatste dag. Jezus zegt: ‘Ik ben de opstanding en het leven. Wie in Mij gelooft zal leven, ook wanneer hij sterft.’ Als Jezus nu eens is wie Hij is... Messias, Verlosser, Redder... Als Hij Gods Zoon is, in wie de levende God vreemd en nieuw aanwezig is. Als Hij de opstanding is... Dan gaat er een toekomst open, blijft het niet bij een graf, bij einde, bij verlies, bij verdriet. Martha en Maria volgen Jezus. Zij gaan met Hem mee naar het graf, de plaats waar de confrontatie met gebrokenheid onontkoombaar is. ‘Waar heb je hem neergelegd?’ Jezus deelt in hun verdriet maar gaat hen voor om dat wat gebroken is eerlijk onder ogen te zien. Samen. Hij bidt tot Zijn Vader en vraagt het in mensenogen onmogelijke: ‘Maak open, rol de steen weg’. Martha voert bezwaar aan, praktisch als ze is... Jezus: ‘Ik heb je toch gezegd dat je Gods grootheid zult zien als je gelooft’ (vs 40). Het open graf getuigt van Gods werk: geen ontbindingsproces. Wonderlijk: Lazarus ontvangt nieuw leven! Verdriet, pijn, angst, schuld, schaamte, eigen tekorten: Jezus gaat biddend met ons mee.
Aangekomen, wij met Hem, blijkt alles anders: klaar om tot nieuw leven te worden geroepen. Zijn vraag is: Geloof je dat? Gods werk wordt zichtbaar in Jezus’ dood voor onze zonde en schuld; Gods grote liefde voor een wereld in gebrokenheid! Zo spreekt de opstanding van Lazarus ook over de opstanding van Jezus op Paasmorgen. Geen heerlijkheid zonder dit lijden. Hij weet van het menselijk verdriet. Had dit niet allemaal voorkomen kunnen worden? Had de geschiedenis niet anders kunnen gaan, in het groot voor de mensheid, en in het klein in ons leven? Jezus vertelt: Ik kom zelf, om je uit die ellende te redden, Ik kom naast je, Ik deel je leven en je weg: Ik neem het op mij. Tot en met die laatste vraag: waarom? Die vraag klinkt straks aan het kruis, en Jezus krijgt geen antwoord. Hij is de opstanding omdat Hij zelf de dood is ingegaan. Alleen, van God verlaten. Hij is het leven omdat Hij de dood overwon. Hij deelt in ons verdriet om ons er werkelijk van te verlossen, de weg naar het Leven met de Vader te openen. Alzo lief had Hij de wereld. Troost, uitzicht en hoop, nu al... Zijn rust, midden in een woedende wereld. Vrede die niemand anders geven kan... wonderlijk... De Heer is waarlijk opgestaan. Geloof je dat?